دولت پاکستان اخیراً، بار دیگر دست به اخراج مهاجرین افغان که از دهه‌ها بدینسو در آن‌کشور زندگی می‌کنند، زده است. این مهاجرین در جریان جنگ سرد و در نتیجهٔ سیاست‌های ظالمانه ابرقدرت‌ها و جبر جغرافیایی در چند مرحله از سرزمین خود آواره شدند. چند نسل از این مهاجرین در پاکستان متولد شده‌اند و هرگز کشور خود را ندیده‌اند، اما امروز از سوی دولت پاکستان با بی‌رحمانه‌ترین شکل از خانه‌ها، جایداد‌ها و کاروبارهای خویش محروم می‌شوند. تصاویر و ویدیوهای زیادی در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده که نشان می‌دهند زنان، کودکان و سالمندان افغان به طرز وحشیانه مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرند و بدون هیچ فرصتی اجبارا از پاکستان اخراج می‌شوند.
از زمانی که اولین مهاجرین افغان به خاک پاکستان پا گذاشتند و این سلسلهٔ بدبختی آغاز شد، استخبارات و تمام طبقه حاکم پاکستان به طرق مختلف از افغان‌های مظلوم سوء استفاده کردند. این مهاجرین که محصول مشترک سیاست‌های ریاکارانه امریکا، متحدان غربی امریکا و پاکستان هستند، همواره به عنوان هیزم در بحران افغانستان استفاده شده‌اند و هنوز هم استفاده می‌شوند.
دولت پاکستان سال‌ها به طور مداوم زیر نام افغان‌ها از ادارات امداد رسان غربی میلیاردها دالر دریافت کرده است. در حالی که این کشور بالای افراطی سازی بخش بزرگی از این مهاجرین سرمایه گذاری و از آنها بخاطر تامین منافع خود در کشور ما استفاده می‌کرد تا نظام‌های ایجاد شده در افغانستان را سرنگون کند.
موضوع مهاجرین افغان نه تنها از سوی پاکستان بلکه از سوی کشورهای غربی نیز به عنوان یک ابزار سیاسی مورد استفاده قرار گرفته است. مهاجرین افغان ابزار جنگ و اقتصاد سیاسی آنها بودند و به همین دلیل در مراحل مختلف آنها را از مهاجر به مجاهد و در نهایت امروز به تروریست مبدل کردند؛ حتی که پاکستان آنها را برای امنیت خود تهدید می‌پندارد.
فاجعه دیگر این است که، در این سوی خط دیورند نیز گروه استخباراتی که با کمک پاکستان ایجاد شده، بر خاک افغانستان حکومت می‌کند و افغان ها را در داخل افغانستان به گروگان گرفته و تمام حقوق انسانی آنها را سلب کرده است. مهاجرین افغان از نظام‌های غیرانسانی هر دو طرف خواستار انسانیت هستند.
رژیم استبدادی حاکم در داخل افغانستان تحصیل دختران را ممنوع کرده است، بنابراین مهاجرین در اینسوی خط دیورند در انتظار یک آیندهٔ تاریک. اینها اکثراً از طبقه کارگر هستند و با تلاش و عرق خود بناهای خام پاکستان را پخته ساختند و امروز با ناامیدی تمام از آن کشور رانده می شوند.
از سوی دیگر، سکوت جامعه جهانی نیز نشان از موافقت آنها با این سیاست‌های شیطانی پاکستان است. با این اقدام پاکستان بهانهٔ به دست کشورهای غربی نیز افتاد و می‌گویند افغانستان امن است و باید مهاجرین را دوباره به آنجا فرستاد. در عین زمان، تصمیم ترامپ برای اخراج چهارده‌هزار مهاجر به افغانستان یک تصمیم غیرانسانی دیگر به حساب می‌رود.
رژیم مستبد کنونی در داخل افغانستان نه توانایی و نه نیتی برای فراهم کردن زمینه کار، خدمات صحی، سرپناه و زندگی مرفه برای مردم خود دارد. رهبر استخباراتی و پنهان در عقب هزاران پرده واضحا می‌گوید که “مسئول نیازهای روزمره مردم نیست”.
اما، ما باور کامل داریم که نجات افغان ها تنها به دست خود افغان‌ها ممکن است. ما نباید منتظر رحمت باشیم. ما باید عذر و زاری، تسلیمی و شعارهای احساسی را کنار بگذاریم. این وضعیت باید به فرصتی برای بیداری و وحدت و آزادی و تفکر ملی ملت مبدل شود. برای افغان های دموکرات، متعهد، سخت کوش و واقع بین، این لحظات باید فرصتی برای راه اندازی یک جنبش مردمی جدید باشد.
ما باید از تاریخ بیاموزیم. به همدیگر شانه بدهیم و خود را از وابستگی خارجی رها کنیم و با تفکر خود، شجاعت خود و انسجام منظم و دوامدار به بازوان خود اتکا نمائیم. نجات مردم افغانستان نه با پول انجوها، نه از رحمت پاکستان و نه از دعای طالبان به‌دست می‌آید؛ بلکه از وحدت ملی، کار، اقدام و فشار دموکراتیک حاصل می شود. در غیر این صورت، فردا بدتر از این خواهیم بود، ما حتی بیشتر اخراج خواهیم شد، بیشتر شرمنده خواهیم شد. اما این بار تقصیر به گردن خودمان خواهد بود نه دیگران.