پاکستان از بدو تأسیس تا امروز در قبال افغانستان سیاست خصمانه و استوار به دشمنی داشته، و در تمام این مدت همواره درگیر یک جنگ اعلام ناشده با افغانستان بوده است.
باوجود آن‌که پاکستان در چند دهه گذشته نیروی‌هوایی و موشکی توانمند داشت، اما جرات حمله مستقیم به افغانستان را نداشت. پاکستان با حمایت دوامدار و مستقیم از گروه‌های نیابتی مختلف استخباراتی و جهادی به جنگ وحشیانه خود علیه مردم ما ادامه داده است.
اما از ازمان شروع حاکمیت افراطی و استبدادی کنونی، پاکستان آنقدر جسور شده است که به طور دوامدار به قریه و قصبات ما حمله‌هوایی انجام می‌دهد، هموطنان بی‌گناه ما را می‌کشد و خلاف تمام نورم‌های بین‌المللی حریم‌هوایی و حاکمیت ملی ما را نقض می‌کند.
از دید «اکثریت»، این حملات نه تنها نقض حاکمیت ملی ماست، بلکه به این ترتیب پاکستان زمینه را برای ادعای دروغین گروه‌نیابتی حاکم خود بر کابل، فراهم می‌سازد، تا طالبان خود را یگانه نیروی مدافع افغانستان نشان دهد. درحالی‌که گروه طالبان نه مشروعیت و نه توانایی دفاع از حاکمیت ملی را دارند؛ برعکس، طالبان آشکارا برای منافع پاکستان کار می‌کنند و برای اجرای این گونه حملات زمینه‌سازی می‌کنند تا در بازی بین قدرت‌های بزرگ بالای خون مردم ما تجارت کنند.
اکنون برای همه ملت روشن است و شکی در میان باقی نمانده که اقدامات طالبان پیوسته با هماهنگی پاکستان انجام می‌شوند. حضور و فعالیت تحریک طالبان پاکستان در داخل افغانستان توسط خود طالبان تایید شده است و حتی متعهد به میانجیگری بین اردوی پاکستان و تحریک طالبان پاکستان نیز هستند.
این وضعیت واضحاً با سیاست مقامات امریکایی که می‌خواهند راه را برای سازش بین اردوی پاکستان و تحریک طالبان پاکستان هموار کنند، هماهنگ است. بمباران قریه‌جات نه تنها جان مردم ما را به خطر می‌اندازد، بلکه به وسیلهٔ برای رسیدن به هدف یاد شده، مبدل گردیده است.
به قربانیان این حملات و خانواده‌های شهدا عرض تسلیت می‌نماییم و خود را در این غم بزرگ شریک می‌دانیم. علاوه بر این، ما این حملات پاکستان و سکوت و همکاری گروه حاکم کابل را محکوم می‌کنیم. حمله به حاکمیت ملی، تمامیت ارضی و حقوق مردم افغانستان غیرقابل قبول است. ملت ما باید در برابر این اقدامات ظالمانه و همه گروه‌های نیابتی بین‌المللی از جمله گروه حاکم متحد بایستند.
از دیدگاه «اکثریت» مشکل ما نداشتن یک دولت ملی، مدرن و خودکفا است که ریشه در واشنگتن، مسکو یا راولپندی نداشته باشد. فقط چنین دولتی می‌تواند از پاکستان و هر متجاوز دیگر درباره دیروز، امروز و فردای خود بپرسد. راه رسیدن به چنین نظام مستقل از خم و پیچ‌های مبارزه هماهنگ، برادری و خواهری مستحکم و ملی و مبارزه مقدس برای وطن، می‌گذرد.